Louis Tommlinson imagin

Hejo Tu Bella. No i pozostałam sama. Forever Alone ;]

Paulina opuściła bloga. Szkoła itp. Czy wróci? Nie wiem...

Postaram się znów godnie prowadzić sama, ale czy dam radę? Zobaczymy.

Piszcie komentarze i jeżeli chcecie dedyki to... Też piszcie w komentarzach. 
Wybiorę dedykacje z najciekawszego komentarza ;D Liczę na kreatywność ;)

POZDRAWIAM, Bella ♥ - DO NASTĘPNEGO!

Dzień, w którym Cię poznałem.

To była zwykła niedziela. Nie byłem wtedy w  kościele,z tego powodu, żeż miałem dwanaście lat i przez prośbę rodziców chodziłem tam co tydzień. 
Tego dnia spóźniłem się na msze. Szybko usiadłem w tylnej ławce. Organistka  właśnie przestała śpiewać,a ksiądz zaczął mówić kazanie. Wspomnienia  zanikają wraz z upływem czasu, ale niektórym wspomnieniom  nie udało się uciec z  mojej pamięci. Pamiętam zapach twoich perfum, skrzypnięcie ławki. A  potem pamiętam jak zobaczyłem Cię. Obróciłem swoją głowę w lewo. Byłaś tam Ty. Uśmiechnęłaś się nerwowo.

-Czy to miejsce jest zajęte?
Pokiwałem twierdząco głową. Coś mnie krępowało. Starałem się zrelaksować i  zaczęłam słuchać księdza.Wkradłem kilka Twoich spojrzeń. Długie, brązowe włosy. Przenikliwe oczy. Czarne buty, biała bluzka.
Po skończonej mszy  Ty zebrałaś swoją torebkę i stanąłeś w kolejce do wyjścia. Szedłem obok Ciebie co chwilę ci się przyglądając. Zamierzałem iść do domu, ale Ty odwróciłaś się do mnie  i wyciągnęłaś swoją  delikatną  rękę.
-[Twoje.Imię].
 Chwyciłem twoją dłoń i potrząsnąłem.
-Louis.
Skinęłaś  s głową i odeszłaś bez słowa. Myślałem o Tobie  nieustannie w ciągu tygodnia-w domu, przy obiedzie, leżąc w łóżku, w nocy, wpatrując się w sufit.
W każdą niedzielę przychodziłem do tego Kościoła, o tej samej oprze. Siedząc w tej samej ławce obok Ciebie, ledwo mogłem uspokoić swoje podniecenie, gdy zapach Twoich perfum obok mnie rozchodził się po raz kolejny.  Zająłem  swoje miejsce-ten czas kiedy dzieliło nas kilka centymetrów. Zebrałem się na odwagę, by zaprosić cię na kawę.
-Hej, [Twoje.Imię].
-Hej Louis- odpowiedziała z uśmiechem.
-Więc... Masz jakieś plany na piątek?
-Nie. O piętnastej w Kawiarni pod Bramą?
-Tak do zobaczenia-uśmiechnąłem się i odszedłem.

Gdy w piątek po południu nadszedł , ubrałem się w moje nowe  dżinsy i  Top w paski.  Kiedy zbliżył się do uroczej kawiarenki, zauważyłem że siedzisz na zewnątrz przy małym dwuosobowym stoliku. Twoje oczy były zamknięte, a twarz oświetlona przez promienie słońca, na twarzy miałaś wymalowany  uśmiech. Usiadłem naprzeciwko ciebie, podpierając głowę rękoma. Kiedy otworzyłaś oczy,zauważyłem przerażenie.
-Zaskoczyłeś mnie! Kawy?- zaproponowała. Zgodziłem się. Trzymałem filiżanką parującej kawy ekspresso, a  Twoja historia zaczęła się rozwijać. W ciągu godziny przyjemnej rozmowy dowiedziałem się, że kochałaś zwierzęta, ocean, wiatr we włosach... Podobało ci się imię Olek , nienawidziłaś stąpać bosymi nogami, po  zimnych kafelkach i nie lubiłaś swoich  piegów na całym nosie i policzkach. I wtedy dowiedziałem się o najważniejszej ze wszystkiego.

Że umierasz.

Mówiłaś,  to cicho, bez żadnego lub ostrzeżenia, a moja w połowie pusta filiżanka kawy opadła z hukiem na stół, rozlewając brązową ciecz na obrus. Ty spokojnie wzięłaś chusteczkę ze swojej torebki  i posprzątałaś bałagan. Potem zaczęłaś delikatnie przeciera  każdy z moich palców, usuwając lepki brązowy płyn. Kiedy skończyłaś , owinęłaś swoje palce w okół moich.
-Co jest? -spytała.
-Jak długo?
-Rok.
Usiadłem wygodniej  w fotelu, starając się, aby  moje emocje opadły do minimum. Co mogę powiedzieć, żeby nie wyszło za niewiarygodne lub żałosne?
-W porządku, jeśli nie będziesz chciał spędzać już czasu ze mną. Rozumiem.
Pochyliłem się i wziąłem znowu Twoją rękę. Podjąłem decyzję, która zmieniła moje życie na zawsze.
-Chcę dać Ci najlepszy rok swojego życia. Od dziś.

 Tego dnia wszystko się zaczęło. Zabierałem Cię na spacery do parku, na plażę, aby zobaczyć wschód słońca i poczuć jak wiatr czochra  Twoją kręconą perukę. Kiedy stałaś się zbyt chora, aby opuścić szpital, przyniosłem ci książeczki i jak dziecku czytałem bajki. Minął rok. Następnie półtora. Lekarze mówili,że  byłeś na półmetku  do odzyskania zdrowia. A potem, bez ostrzeżenia-ty spokojnie umarłaś.

Teraz jesteś w lepszym miejscu.  Wiedza, że jesteś szczęśliwa nieco łagodzi smutek w mojej duszy, ale istnieje nieodwracalna dziura w moim sercu. Ale wiem, że nie chcesz, abym był smutny . Więc nie będę. Ja pamiętam o Tobie. Pamiętam Twój uśmiech,dołeczki na policzkach, piegi i śmiech.

Do zobaczenia wkrótce.

 

Jest taka straszna choroba nazywa się życie i wszyscy na nią umrzecie.

A jeśli bym zachorowała, to czy byś miał tyle siły czuwał przy moim łóżku obserwując linie życia ?