Niall Horan imagine.

Heloł ;> 

Jak tam samopoczucie ? U mnie... Nie najgorzej. Śmiechu co nie miara, atrakcji również haha

 No, więc... Dziś krótko. ;]

Dedykacja dla: @Pałki   [wybacz, że z Niallem, a nie z Harrym ;< ]

Dziękuję, za każdy dodany komentarz. Bez was bym nie dała rady pisać ;* Dziękuję. ♥

Pozdrawiam Bella.

Było ciemno. Naprawdę ciemno. I głośno. Muzyka grała tak, że czułam  jak wibruje mi w piersi i dudni w uszach. Wszędzie byli ludzie. Mężczyźni i kobiety. Tańczyli.
Niektórzy nie mieli na sobie nic. Nikt nawet nie spojrzał, że są w około nieletni. Nie znalazłabym, żadnej kobiety, która byłaby bez makijażu i miała na sobie dżinsy, tenisówki i bawełniany sweter. Z wyjątkiem mnie.
-Chcesz się napić? - zapytał Niall.
-Nie-odpowiedziałam krótko i chwyciłam go za rękę, przytrzymując się, aby nie stracić równowagi.
O mój Boże. Co to za miejsce?  Gdzie ja pozwoliłam Niallowi się zabrać?
Starłam się nie wyglądać na spiętą, ale było to coś zupełnie nowego i nie kontrolowałam tego.
Niall podszedł do mnie i chciał mnie przytulić.
-[Twoje.Imię] wszystko w porządku?
-Nie! -krzyknęłam i uderzyłam go w tors. Niall chwycił mnie za nadgarstki.
-Puść mnie! Jak mogłeś przyprowadzić mnie tutaj?
-Przepraszam-szepnął mi do ucha.
To jedno słowo przykuło moją uwagę. Podniosłam głowę i spojrzałam w jego oczy.
-Nie uważasz, że powinieneś byś zadowolony z siebie, że mnie zestresowałeś?- spytałam nagle.
Wzruszył ramionami, wciąż trzymając moje ręce.
-Nie chciałem cię przestraszyć- wyjaśnił - Chcesz stąd iść? Czy zostajemy?
-Zostajemy - oznajmiłam po dłuższej chwili. Teraz, gdy jest wszystko dobrze i zaczęłam oswajać się z sytuacją, chciałam to przezwyciężyć.
Czasem stojąc przed lustrem nie poznaje dziewczyny, która pojawia się w odbiciu...
 Nie poznaje tych zielono-niebieskich oczu, które kiedyś tak roześmiane patrzyły na świat z zaciekawieniem. Zniknął uśmiech, który kiedyś był na co dzień.
Wszystko się zmieniło. Po drugiej stronie stoję inna ja. Dziewczyna tak samo ładna jak kiedyś, lecz ze spuszczoną głową, moje oczy posmutniały i już nie patrzą tak chętnie na otaczający mnie świat, a uśmiech ?  Hmmm... Sama już nie pamiętam jak on wyglądał... Wszystko się zmieniło, ale przecież nic nie trwa wiecznie. W sumie to dzięki Niallowi zaczęłam choć odrobinę patrzeć inaczej na świat.
Zawsze siedziałam spokojnie w domu i się uczyłam, bo rodzice od dzieciństwa powtarzali mi, że nauka jest najważniejsza. A ja? Wzięłam to chyba za bardzo do serca i zamknęłam się na ludzi. Liczyły się tyko książki i kolejne sprawdziany. Dorze, że go poznałam, ale czasami zastanawiam się co tak naprawdę do niego czuje...
-Dobrze- Niall skiną głową i wyrwał mnie z zamyślenia.
Puścił moje dłonie, a następnie stanął obok mnie i oparł się o ścianę. Głowę oparł o moje ramię.
Staliśmy tak przez chwilę.  Nikt nam nie przerywał tego i nam to nie przeszkadzało.
- Jak się czujesz?- zapytał w pewnym momencie Niall.
-Spoko.
-Chcesz tańczyć? -zapytał, a ja spojrzałam na podłogę. To była wolna piosenka.
- Nie - wydusiłam nieśmiało ze swoich ust.
-Dlaczego nie?- poderwał się. Stanął naprzeciwko mnie i oplótł nasze ręce.
-Ja po prostu nie chcę -wyjaśniłam patrząc mu głęboko w oczy.
-Tańczyłaś kiedykolwiek z facetem do wolnej piosenki?
Pochyliłam głowę i wpatrywałam się w podłogę.
-Nie twój interes- mruknęłam.
Wzruszył ramionami, ale było coś płonącego w jego oczach.
-Jeden taniec - negocjował.
-Dlaczego?
-Nauka - powiedział, a ja roześmiałam się.
-W jakim sensie? - byłam ciekawa.
-Zadanie domowe- rzucał hasłami, a ja coraz bardziej się nie wiedziałam o co mu chodzi.
-Czyli? Mów jaśniej- poprosiłam.
- Kotek... Musisz robić to, co ci serce każe. Jak w szkole: Nauczyciel mówi-uczniowie robią.
Wyjaśnił Niall, a ja zaczęłam się mu przyglądać.
-Przyprowadziłem cię tu, abyś mogła zobaczyć, że świat się  nie kończy na nauce.  Widać twoje podejście do tego. Stąpasz po zbyt cienkiej linii i za wszelką cenę nie chcesz z niej spaść. Moi przyjaciele wiedzą ile radości daje wolność. Musisz cieszyć się życiem, a nie wszystkiego sobie odmawiać. Nauka to nie wszystko...
Nastąpiła cisza.
-Od kiedy jesteś takim poetą? -zapytałam z zadziornym uśmiechem.
-Nie nabijaj się ze mnie, ja mówię poważnie- powiedział i dał mi kuksańca w bok.
- Nie chcę, abyś doświadczyła samotności, ucząc się całymi dniami i nie wychodząc do ludzi. Zamierzam ci pomóc w odkrywaniu świata, a ten club jest pierwszym etapem.
-Ooo...Dziękuję- przytuliłam go .   
Pomaga mi. Jak przyjaciel. Dlaczego więc czuję się rozczarowana? 
-Tak, więc...- wziął moją lewą rękę - Abyś zrozumieć jakie zmiany należy dokonać, trzeba zobaczyć, jak żyją inni.
Spojrzałam na niego.
-A ty na czyje życie patrzysz? Moje?- spytałam z nadzieją.
-Nie marnuje na ciebie czasu -powiedział szczerze, a ja wytrzeszczyłam oczy.
-Co to ma znaczyć? Że nie jestem tego warta?  Niezłe jest twoje zainteresowaniem mną. Nie mam tego uroku w sobie, co?
-Bo, jak bym to robił to pewnie byś mnie w jaja kopnęła- powiedział, a ja roześmiałam się.
-Prawdopodobnie tak. Głupek z ciebie.
-Widzisz? Wiedziałem ! - złapał mnie za drugą rękę i ruszył do tyłu, ciągnąc mnie za sobą.
-Jeden taniec. Aby "odrobić zadanie domowe"- powiedział Niall.
-No dobra- pokręciłam głową z uśmiechem.
Uśmiech rozjaśnił jego twarz. Oplótł nasze palce i swobodnie zaprowadził na parkiet.
Przytuliłam się do jego torsu i dałam się ponieść chwili.

,,Jeśli jest się na dnie zostaje już tylko jeden kierunek - w górę! "