Liam Payne imagine

Hej. Tu Bella.

 Dziś taki troszkę refleksyjny imagin. Może i mało w nim Liama, ale zawarłam w nim uczucia ojca, po śmierci syna.
Jestem ciekawa czy wam się spodoba. Piszcie swoje zdanie w komentarzach. Czekam w końcu na jakieś hejty i słowa krytyki, bo nie wiem czy coś poprawiać :)

Dedykacja: Dla Nika ( dziękujemy za taki długi i szczery komentarz ) 
 
Liam:
Dzisiaj był absolutnie najgorszy dzień w moim życiu. Ci, którzy mnie znają,  dobrze wiedzą, że często miewam złe dni. Ale oglądając słodkiego Alana oddychającego po raz  ostatni było najgorsze z najgorszych. I szczerze wierzyłem, aż do samego końca, że zdarzy się cud i on wyzdrowieje.
Nie mogę uwierzyć, że Alan umarł w ten piątek. Kiedy okazało się, że miał raka mózgu, wiedziałem,że procenty szans nie były po naszej stronie. Ale wiedziałem, że cały czas rosną, i że mieliśmy bardzo udane operację. Jak straszne to było, kiedy spytałem lekarza ile dzieci zdrowieje. Odpowiedział, że średnio że 1 na 2. Moim drugim pytaniem było, ile wynosi obecnie szansa na wyzdrowienie mojego syna. Powiedział, że 0. W mojej głowie dźwięczała ta cyfra przez jakiś czas. Był czerwiec. I jakoś w myślach żywiłem nadzieję, że Alan będzie jednym z 2 dzieci, którym się uda. Wiem, że to straszne, że myślałem w ten sposób, ale staram się być szczery.

Ty:
Wiedzieliśmy razem z Liamem, kiedy obudziliśmy się dziś rano, że nastąpił ostatni dzień Alana, na ziemi. Nie chcę rozwodzić się nad szczegółami-dziś był długi dzień i bardzo różnił się od tego, co powiedziano nam, że się nie stanie. Alanek. Walczył do końca...
Trzymając go w swoich ramionach, a powiedziałam mu, jak bardzo go kocham. Ja i Liam powiedzieliśmy mu też, że tak bardzo nam przykro, że musi być dzielny i iść tam przed nami, mimo że tak bardzo nie chcemy, że to my chcemy pokonać jako pierwsi tą drogę.
Był tak bardzo odważny. Powiedzieliśmy mu o tych wszystkich ludziach, którzy byli tak podekscytowani, aby się z nim spotkać. Powiedzieliśmy mu, aby przeszedł na drugą stronę i dołączyć do swoich przyjaciół, aniołków. Powiedzieliśmy mu, jak dumni byliśmy będąc jego rodzicami, a jak bardzo będziemy za nim tęsknić.
Trzymałam go długo w swoich dłoniach. Wiedziałam, że to będzie ostatni raz, kiedy mogę trzymać mojego aniołka.

 Och, jak ja tęsknię za nim. Brakuje mi go bardzo.
Chcę, aby moje dziecko było tu z powrotem. Moje ręce są puste. Jestem mamą bez dziecka. A co to w ogóle znaczy? Wiem, że to jest tak samolubne, aby mogła mieć go tutaj, ale oddałbym wszystko, by mieć go tu z powrotem. Tylko na jeden dzień. Tylko na chwilę.
Liam  dziękował Bogu za błogosławieństwo nad Alana przez ostatnie 8 miesięcy. Mimo, że chciał  zatrzymać syna przy sobie.

 Nie widzę go codziennie. Nie słyszę go codziennie. I nie bawię się z nim na co dzień. Teraz on jest w domu pogrzebowym. Gdzieś. I nawet nie wiem gdzie.
Nawet nie wiem co będę robić w ten weekend. Przypuszczam, że będę opisywać moją historię.  Na wiele sposobów, od kiedy Alan zachorował , do dziś. Każdy początek nowego rozdziału w moim życiu.

Liam, po dwóch latach od śmierci Alanka:
Dwa lata .Dwa okrążenia ziemi wokół Słońca.
-Nie wiedziałem, że miałeś dziecko- mówią znajomi, gdy czasem zbiorę się na odwagę i o nim opowiem . Zbyt często o tym nie mówię, bo co mam mówić?:  "Cześć , jestem Liam , nie wiesz o moim zmarłym synu ?" Takie rozmowy bolą.
Ale kiedy tak mówią , odpowiadam im:  "Tak, miałem syna. Zmarł kilka lat temu." Ta odpowiedź jest niepełna. Prawdziwa, ale bez wyjaśnień i uczuć.
Miałem syna. Miałem syna z blond włoskami pokryte ciemnymi pasemkami. Przyszedł na świat zdrowy. Był taki śliczny, że pielęgniarki w szpitalu nie mogły przestać się na niego patrzeć. Czasem sobie, żartowałem, że to po tatusiu. Był bardzo popularny, w sumie tak jak ja. Jeden z wokalistów słynnego One Direction.
Miałem syna, którego pierwszy raz kąpałem szpitalnym w zlewie, moje ręce drżały z obawy, że mógłbym go upuścić. I miałem syna z oczami, tak niebieskimi , że mogę przysiąc , że wydawało się jak byś patrzał w niebo. Miałem syna, który był strasznym śpiochem. Miałem syna, który był zawsze mały. Nie płakał często , ale krzyczał, jak tylko mógł, i często to robił. Myślę, że byłby gadułą . Myślę o tym cały czas.
Miałem syna , który zachorował. Małe rzeczy w pierwszej kolejności. Rak mózgu. Nietypowa odmiana. Dopóki nie przytrafiło się to komuś na kim mi zależy, nie słyszałem o tym zbyt wiele. Jeden wyzwolony gen w jednej komórce, jeden na milion . Podobnie jak mokra bibuła coraz szybciej i szybciej zaczyna wchłaniać wodę. Szybciej niż chirurdzy mogli pracować. Zbyt szybko , aby nawet próbować go ratować.
Miałem syna , który uśmiechnął się przez to wszystko , który walczył do samego końca.  Był fantastycznym dzieckiem. Śmiał się po operacji i uśmiechał, gdy zacząłem śpiewać. On zawsze uśmiechnął się i nadal rzadko płakał , choć nie mogę sobie wyobrazić tego rodzaju ból, jaki musiał odczuwa, gdy rósł guz. Miałem syna , który uczynił, że byłem z niego, z całego serca dumny . Nie mogłem prosić o lepszego.
I miałem syna, który został pochowany w trumnie z topoli,  na zamówienie specjalne. W dzień pogrzebu był ubrany w czerwone paski polo. Z  jego ulubioną zabawką. Pluszowym misiem.
 Tęsknię codziennie. Mam syna, o którym nigdy nie zapomnę, i którego zawsze będę kochać.

"Jakikolwiek byś nie był pamiętaj, że dla rodzica jesteś najlepszy."