Niall Horan imagin

 Hej. Co tam u was?
A u mnie w miarę, jak to się mówi: pomału do przodu. 
Dziękuję Ali za pomoc ;]
Dedykacja dla: Myszka

Co się gapisz ? Rusz palcami i coś napisz.
W komentarzu ;D

Pozdrawiam Bella ♥ 
Ps. Kocham Was

Niall James Horan! Co ty robisz?! Musisz po prostu stąd wyjść!- krzyczałem do siebie  myślach.

Mam klaustrofobie i nikt ze znajomych nie zauważył,że potrzebuje pomocy, a sam nie zdołałem wyjść z tego pomieszczenia. Nienawidzę być osaczony, przymuszony. Nic na siłę.

Mnóstwo ludzi wokół, każdy przeciska się jak tylko może. Chciałbym wyjść z tego domu i udać się tam gdzie nikt mnie nie znajdzie.

-Weź mnie za rękę-  jakiś anielski głos przerwał moje myli. Odwróciłem się i zobaczyłem wysoką,szczupłą blondynkę.  Dziewczyna stała obok mnie z wyciągniętą ręką. Spojrzałem na nią pustym wzrokiem wciąż przyglądając się jej uważnie. Miała lekko czerwone usta, zaróżowione policzki i najpiękniejsze niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widziałem.

-Weź mnie za rękę- powtórzyła, po raz kolejny wyciągając mnie z zamyślenia.
-Słucham?-spytałem.

-Wyglądasz blado, jakbyś miał zaraz zemdleć-wytłumaczyła.
-Zaprowadzę cię na zewnątrz,tak że chociaż troszkę ich unikniesz.Zasłonisz się mną- powiedziała wskazując na paparazzi,którzy czekali przed wejściem.  No tak, siedzę w barze, próbując wydostać się na zewnątrz.
-Nie. Dzięki-powiedziałem, udając twardziela. Spojrzała się na mnie ze zdziwieniem.
-Możesz tu siedzieć,ale kiedyś będziesz musiał stąd wyjść, a oni nie dadzą ci spokoju. Ale spoko. Nie nalegam- powiedziała, a ja tym razem skupiłem się na jej głosie. Był bardzo niski,ale miał wspaniały dźwięk, który miło się słuchało. Po raz kolejny wyciągnęła rękę. Nie wiem dlaczego tak jej zależało, ale chwyciłem ją.
Wstałem i spojrzałem na dziewczynę obok mnie. Jej dłoń była delikatna, a skóra w dotyku miękka. Nogi miała długie i opalone. Jej ciało zakrywała czarna sukienka.
Skierowała się do drzwi, ciągnąc mnie za sobą. Mocno trzymała mnie za rękę.Trzymałem się blisko niej prawie ocierając się o jej ciało, aby utrzymać równowagę.
Gdy jej ręka spoczęła na klamce, zatrzymałem ją. Wiedziałem,że jak wyjdziemy na zewnątrz zaczną nam robić zdjęcia,a już jutro rano w gazetach będzie pisać o nowej dziewczynie Nialla Horana.
Obróciła głowę i spojrzała na mnie.  Patrzyła przez chwilę prosto w moje oczy.
-Wiem, kim jesteś i wiem co się stanie,ale nie obchodzi mnie to. Wolałabym,abyś to ty wyszedł stąd bez szkody niż ja- powiedziała prawie szepcząc. Znałem ją tylko chwilę, a już nie mogłem oderwać od niej wzroku.
-Na zewnątrz mam samochód- wyjaśniła i przyciągnęła mnie do siebie. Pociągnęła moją ręką i wyszyliśmy z klubu. Wyminęliśmy szybko paparazzi i już po chwili znalazłem się w jej samochodzie.Usiadłem po stronie pasażera, natomiast ona po stronie kierowcy.
Spojrzałem na dziewczynę, która też próbowała ukryć twarz z dala od błysków, które przebijały się przez przyciemniane szyby. Jechaliśmy około minutę w ciszy, gdy znów usłyszałem jej cudny głos.
-Zobacz mówiłam- powiedziała,a ja w lusterku spojrzałem na oddalający się klub. Dziewczyna patrzyła na mnie uważnie.
-Co mówiłaś?-spytałem. Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
-To,że jak pójdę przed tobą to chociaż troszkę, pomogę ci wyjść z tego klubu,bez szwanku-oznajmiła.
-Co masz na myśli?-chciałem się dowiedzieć.
-Cóż- spojrzała na mnie, a po chwili przeniosła wzrok na drogę- Byłeś w złym stanie.Myślałam,że zaraz zemdlejesz.
-Nie, ja... Mam klaustrofobie- oznajmiłem, a ona skinęła głową.
-Jak masz na imię?-spytałem przerywając ciszę.
-[Twoje.Imię]. Ciebie nie muszę pytać o imię.Bo wiem-poinformowała, a ja wybuchłem śmiechem.
-Trudno by było nie znać- powiedziałem przez śmiech. Po chwili dołączyła do mnie.
-Tak, więc postawiłaś się w niebezpieczeństwie, aby mi pomóc?-spytałem.Znów zachichotała. Jej śmiech był doskonały, nie mogłem jej nic zarzucić.
-Nie jest dobre takie niebezpieczeństwo, ale lubię pomagać innym-wyjaśniła.
-Cieszę się,że tak jest- dodałem.
-Ja też-powiedziała, a ja zacząłem wpatrywać się w drogę.

__________________Z Twojej perspektywy_______________

Jechaliśmy jeszcze kilka minut opowiadając sobie dowcipy i ogólnie się śmiejąc. Jego śmiech był godny podziwu. Taki słodki i dziecinny. Nie mogłam uwierzyć,że jestem w samochodzie z Niallem Horanem.
No,ale nic nie trwa wiecznie. Odwiozłam go do domu,a następnie pojechała do siebie.

_____________Z perspektywy Nialla______________

NASTĘPNEGO DNIA

Była godzina 20:00. Nagle zadzwonił telefon. Spojrzałem na wyświetlacz-Paul. No tak, będzie teraz gadał o nowej płycie i trasie koncertowej. Mimo braku  chęci na rozmowę z nim, nacisnąłem zieloną słuchawkę.
Poddając się rozmowie, po chwili usłyszałem cichy stukot w okno obok mego łóżka.
Odsunąłem żaluzje i spojrzałem na zewnątrz. A tam w pomarańczowej poświacie księżyca zauważyłem [Twoje.Imię].
Mam pokój na paterze, więc nie miała zbytnio problemów na wdrapanie się do okna. Nie weszła drzwiami, bo pewnie bała się reakcji chłopaków.
Przyjechała na rowerze.
Roześmiałem się otwierając okno. Dotarło do mnie ciepłe, pachnące kwiatami powietrze.
Przytaknęła dłoń do siatki,przysłaniającej okno. Przyłożyłem swoją dłoń do jego dłoni. Idealnie do siebie pasowały.
-Tak, to fantastycznie- rzuciłam do słuchawki.
-Hej-wyszeptała [Twoje.Imię].
-Hej-odpowiedziałam bezgłośnie samymi ustami.
-Chciałam Cię zobaczyć nim zasnę- wyjaśniła. Staliśmy tak przez dłuższy czas.Nasze palce były rozdzielone przez chłodne oczka siatki,ale i tak czułem ciepło jej dłoni.Może mi się wydawało, ale nie byłem tego pewien. W jej oku zauważyłem błysk, a później malutka łezka się w nim zakręciła.
- Co się stało, [Twoje.Imię]?
Jej długie włosy porwał wiatr, ale ta pomimo łez wciąż się uśmiechała.
- Nic, po prostu myślałam, że nie uda mi się znaleźć szczęścia, ale dzięki Tobie wreszcie to się zmieniło, Niall. Znamy się tak krótko, a pomimo tego, że to ja nas popchnęłam do tego, by stać teraz przy Tobie i trzymać Twoją ciepłą dłoń, ja... Ja czuję, że jesteś moim szczęściem. - mówiąc to przyjechała po mnie wzrokiem od stóp do głów. Tak uroczo wyglądała, gdy płakała. Przyłożyła usta do swojej dłoni i cmoknęła ją, po czym przyłożyła ją do mojego policzka. Uśmiechnęła się, po czym zeskoczyła. Wycofała rower i odjechała. 

Nie zobaczyłem jej już więcej, choć chciałem. Była ikoną prawdziwego szczęści. Przypomniało mi się,że powiedziała,że jest dobra w dbaniu o innych ludzi. Nie zawiódł mnie instynkt by podać jej rękę.