Louis Tomlinson imagin

Hej tu Ruda ;)

Imagin z Louisem. ;) Historia banalna ale chcieliście coś wesołego a więc proszę.
Nie lubię pisać happy endów bo mi nie wychodzą. Nie wiem czemu. ;p
Wplątałam tu też Justina bo nie miałam pomysłu kogo by tu można dać. Mam nadzieję, że się spodoba. ;D

Dziś bez dedykacji bo nie jestem zadowolona z tej historii...

Donośny tupot obcasów rozchodził się po alejkach zatłoczonego parku. Z lekkim poirytowanie spoglądałam na zegarek wiedząc, że się spóźnię. Sprytnie wymijałam przechadzających się ludzi co raz mówiąc stłumione przepraszam. Nagle w mojej torbie usłyszałam znaną mi melodyjkę. W biegu wyszukałam komórki i natychmiastowo odebrałam.

- Halo? – furknęłam już lekko poirytowana.
-Zaraz powinnam być na miejscu – odparłam już trochę delikatniej.
-Cholera! – krzyknęłam gdy z mojej dłoni wypadł telefon, a sama spotkałam się z zimnym chodnikiem.

- Strasznie przepraszam, nic ci nie jest? – zapytał męski głos nachylając się na mnie.

- Nie, raczej – odpowiedziałam z obojętnością i od razu podniosłam się na równe nogi.

- To moja wina. Powinienem patrzeć jak chodzę – tłumaczył się brunet.

- Nie da się ukryć. Ale teraz wybacz ale się śpieszę – odparłam i sprytnie wyminęłam przystojnego chłopaka.

Gdy byłam pewna, że jest daleko delikatnie odwróciłam się w jego stronę i przygryzłam wargę. W środku czułam pewną radość choć sama nie wiem czemu. Nagle znalazłam się pod dużym, strzelistym budynkiem. Bez zastanowienia weszłam do środka i wjechałam na ostatnie piętro. Zdecydowanym ruchem zapukałam do drewnianych drzwi i nie czekając na odpowiedź weszłam.

- Przepraszam za spóźnienie ale coś mnie zatrzymało – usprawiedliwiłam się i zajęłam  miejsce.

- Nic się nie stało i tak jeszcze nie ma managera – wtrącił Justin i lekko musną mój policzek.

- Nikt nas nie widzi nie musimy tego robić – odparłam zaszokowana jego gestem.

- To dla mnie przyjemność – na jego ustach pojawił się uroczy uśmiech a mnie zalała fala wstydu.

- Dobra możemy zaczynać – usłyszałam gruby głos dochodzący zza pleców. Mimowolnie odwróciłam się w jego stronę i posłałam promienny uśmiech do mojego szefa.  -A więc, za 2 dni jest gala rozdania nagród. Następnie bankiet na który musicie iść razem – na ostatnie słowo położył duży nacisk spoglądając na mnie.
-[T.I] postaraj się – dodał na co ja pokiwałam głową zawstydzając się.

- To nie jej wina. Dopiero zaczyna – usprawiedliwił mnie Justin i pomasował po plecach.

- Nie macie racje. Nie za to mi płacicie. Mam być twoją dziewczyną. A to wymaga poświęcenia- odparłam bez namysłu i podniosłam się z krzesła.
-Do zobaczenia w sobotę – dodałam i opuściłam gabinet.  Nie wiem czemu ale w głowie nadal siedział mi nieznany brunet w parku. Od razu skarciłam się w myślach i ruszyłam w stronę domu aby móc wreszcie odpocząć od całego zgiełku panującego na ulicach.

Promienie słoneczne przebiły się przez ciemne żaluzje rażąc mnie tym samym w oczy. Niechętnie wygrzebałam się z ciepłego łóżka i skierowałam się do toalety. Po porannych czynnościach wrzuciłam coś luźnego na siebie i zeszłam na dół. Gdy nalewałam sobie sok do moich uszu doszedł dźwięk mego telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz na którym widniało imię Justin. Odebrał go z lekkim uśmiechem na twarzy.

- Halo? – zapytałam upijając kolejny łyk.

- Pamiętasz o dzisiejszym spotkaniu?- czasami traktował mnie jak ostatnią sierotkę której trzeba wszystko  i o wszystkim przypominać. Lekko się uśmiechnęłam i pokiwałam głową. Po sekundzie się zorientowałam, że on mnie nie widzi.

- Oczywiście – odpowiedziałam zażenowana swoją głupotą.

- Wpadnę po ciebie około 18:00 – zakomunikował i nie czekając na moją odpowiedź rozłączył się. Jeszcze chwilę wpatrywałam się w telefon i go odłożyłam na blat. Usadowiłam się wygodnie w fotelu i włączyłam telewizor. Aktualnie leciał wywiad z „moim” chłopakiem.
„Tak jesteśmy bardzo szczęśliwi i kocham moją dziewczynę” odpowiedział blondyn na pytanie reportera. Od razu oddałam się wspomnieniom.  Załapałam szczęście za nogi które trzymam do dziś. Sama nie mogę uwierzyć, że spotkało mnie coś takiego. Gdy przyjechałam do Londynu byłam sama bez pracy bez perspektyw. Idąc ulicą zobaczyłam pewne ogłoszenie które mnie zainteresowało. Myślałam, że to casting modelek ale to tylko była przykrywka. Tak na prawdę manager Justina szukał dla niego dziewczyny na przykrywkę. To miało pomóc w jego karierze aby zdobył większą sławę. Gdy okazało się, że wybrano mnie była w siódmym niebie. Ale obiecałam sobie, że to praca i tylko praca. Justin to miły chłopak który nadawał się na związek ale nie dla mnie. Był za idealny. Traktowałam go jak przyjaciela, dobrego przyjaciela. Z którym mogłam o wszystkim pogadać i o niczym. Bałam się jednego że on poczuje coś do mnie.

W całym domu rozległ się dzwonek do drzwi. Bez zastanowienia pobiegłam je otworzyć. W progu zastałam blondyna z różą w ręce. Uśmiechnęłam się do niego i wpuściłam do środka.

- Nie trzeba było – odparłam gdy wyswobodził mnie z uścisku.

- Było trzeba – odpyskował i wręczył kwiat.  Zamiast dziękuję dałam mu całusa w policzek i byłam gotowa do wyjścia. Wielki przepych, światła jupiterów i błysk lampy od aparatu trochę mnie przytłaczał. Chwiejnym krokiem wysiadłam z samochodu i chwyciłam chłopaka pod rękę. Ze spuszczoną głową szłam przed siebie zasłaniając się od fleszy. Po paru sekundach nagle wszystko ucichło. Znajdowałam się już na moim miejscu wygodnie obserwując całe zamieszanie panujące wokół. Justin co raz do ucha szeptał mi zabawne jak i miłe słówka powodując u mnie śmiech. Nagle przerwał nam prowadzący ogłaszając, że czas zaczynać. Po męczące i nudnej uroczystości przyszedł czas na bankiet. Wszyscy goście skierowali się do Sali bankietowej aby tam zapewnić sobie rozrywkę. W dzikim tłumie zgubiłam znaną mi twarz i zostałam całkiem sama. Nie wiedząc co ze sobą zrobić postanowiłam ulotnić się w ustronne miejsce z dala of gwaru. Udałam się na świeże powietrze. Uważnie rozglądałam się za jakąś ławką którą ujrzałam już po paru sekundach. Usadowiłam się wygodnie i co raz spoglądałam w gwiazdy.

- Można się dosiąść? – nagle czyjś znany mi głos wyrwał mnie z rozmyśleń.

-Jasne, siadaj – odparłam spoglądając ukradkiem na tajemniczą postać.

-Przepraszam czy my się nie znamy? – w tym momencie uświadomiłam sobie, że to ten sam chłopak który potrącił mnie w parku. Na moje ustach powędrował uśmiech a w brzuchu poczułam dziwne mrowienie.

- Tak, to ty wywróciłeś mnie w parku – odparłam i zagarnęłam włosy do tyłu.

- Jeszcze raz przepraszam – można było na jego twarzy zauważyć wstyd. – Jestem Louis – dodał.
- [T.I] – uścisnęłam dłoń blondyna i posłałam mu przyjacielski uśmiech

 Razem z Louisem rozmawialiśmy przez cały wieczór. Spędziłam z nim naprawdę miło czas i dowiedziałam się paru interesujących rzeczy na jego temat. Jedną z nim było to, że jest członie kim zespołu i też nie lubi takich typu imprez. Nawet nie wiem kiedy już musiałam wracać. Bez żadnych namówień skorzystałam z propozycji bruneta a mianowicie odprowadzenie mnie do domu.  Od tamtej pory miną rok a ja bezgranicznie się w nim zakochałam. Niestety on o tym nie wiedział i nie mógł się dowiedzieć. To by zniszczyło mnie, Justin oraz Louisa a tego nie chcę najbardziej. Zostaliśmy przyjaciółmi  i obiecaliśmy sobie, że nic nas nie rozdzieli. Lecz mimo tego wszystkiego ja chciałam więcej. Nie wystarczały mi zwykłe spotkania na stopie koleżeńskiej. Chciałam go pocałować, przytulić powiedzieć kocham cię. Głupi kontrakt, głupie zasady. Wtulona w koc patrzyłam w okno mając nadzieję, ze nagle coś mnie olśni.  Z natłoku myśli wyrwał mnie dzwonek  do drzwi. Niemrawo odpowiedziałam proszę a zza  uchylonych drzwi pokazał się Justin.

- Hej kochanie – przywitał się ze mną czego bardzo nie lubię i pocałował mnie w czoło.

- Hej – odparłam i znów spojrzałam w okno.

- Muszę z tobą porozmawiać, poważnie – w jego głosie można było usłyszeć zdecydowanie i determinację

- O co chodzi? – zapytałam i wyplątałam się z koca. Oboje usiedliśmy naprzeciwko siebie.

- Bo wiesz znamy się już półtora roku – zaczął niepewnie – I przez ten czas poznałem cię bardzo dogłębnie...

- Justin… - zaczęłam.
- Nie przerywaj mi- wtrącił - Ja bardzo się broniłem, ale teraz już nie mogę. Kocham cię [T.I] -  wydukał spuszczając głowę. Nie miałam pojęcia jak się zachować. Co mam w takiej sytuacji zrobić.

- Justin jesteś fajnym chłopakiem. Czułym, delikatnym, ale… -  szukałam odpowiednich słów ale mi przerwano, znów.

- Ale nie jestem Louisem – odparł z kpiną w głosie.

- Przepraszam -  tylko tyle zdołałam odpowiedzieć.

- Nie masz za co. Nie można być z kimś na siłę. Kochacie się nie będę wam stał na drodze – odparł i powoli kierował się do wyjścia.
-Nasz kontrakt jest już nieważny. Szczęścia [T.I] – dodał na koniec i zatrzasną drzwi. Nagle poczułam się jakbym dostała kolejną szansę. Byłam niezmiernie szczęśliwa, a zarazem smutna. Nie mogłam sobie wybaczyć, że musiałam skrzywdzić tak bliską mi osobę. Ale musiałam walczyć o moją miłość tak jak zrobił to Justin. Bez najmniejszego zastanowienia ruszyłam do domu Louisa. Całą drogę układałam sobie w głowie to jak mu to powiem. Nawet nie wiem kiedy stanęłam pod jego apartamentem. Zapukałam niepewnie. Po paru sekundach zobaczyłam bruneta.

- [T.I] ?- spytał zdziwiony – Coś się stało?

-Nie to znaczy tak – plątałam się. Nagle pod wpływem adrenaliny wpiłam się w jego usta. Tak bardzo tego pragnęłam.

- A co z kontraktem ? – zapytał zaszokowany całą sytuacją.

- Jest nieważny. – odparła uradowana na co Louis obdarzył mnie namiętnym pocałunkiem.

    "Sa­mot­na miłość nie is­tnieje… Miłość to su­ma dwóch, wza­jem­nie za­kocha­nych osób…"