Harry Styles imagine

Tak się stało, że tu znowu Bella i zaś imagin z Harrym. :]
Dziś urodziny Harrego... Wszystkiego Najlepszego "sexowny tyłeczku" ♥
Czaicie, że on ma 20 lat? Ten czas biegnie... Właśnie sobie uświadomiłam, że ja też się starzeje. Jeny ja za pięć miesięcy kończę 18 lat ;o
Oglądałam dziś filmiki urodzinowe dla Harrego z okazji jego 20 urodzin... I aż się wzruszyłam. Ma fantastycznych fanów. Też bym chciała by mi ktoś zrobił taki filmik *__*
Tylko, że ja nie mam żadnego talentu i fanów hahah ;D

Dziś iamgin o plaży. Jak wam się podoba? ;]

Byłam na plaży. Siedziałam na ręczniku, czytając książkę. Zostało mi kilka stron, by skończyć.
Kilka osób po mojej prawej stronie grało w siatkówkę, ale byłam oddalona od nich w bezpiecznej odległości.
I dzięki Bogu za to. Nie byłam wielkim fanem spotkań towarzyskich.  To zależy także od znajomych, ale ludzie z prawej strony raczej nie byli typami ludzi, z którymi się zadawałam.
Dziewczyny były szczupłe i skąpo ubrane, a chłopcy… Chłopcy byli przystojni.
Nigdy, nie miałam dobre doświadczenia z chłopakami, więc często ich tylko obserwowałam, ale tym razem bardziej mnie ciekawiła książka, którą czytałam z zapartym tchem.
Nagle książka wypadła mi z ręki, a fala piasku osypała moje ciało.
Spojrzała  na bok i zauważyłam ciemnego chłopaka leżącego na pisaku.
Próbował uderzyć piłkę, ale chybił i piłka uderzyła we mnie.
-Dzięki- powiedziałam sarkastycznie, wstając i ocierając z siebie piasek.
-Gdyby nie ty, to pewnie bym trafił- odpowiedział niegrzecznie chwytając piłkę.
-Słucham?
-Jesteś głucha?
-Nie, nie jestem głucha!
-Hej, przepraszam za niego. On jest głupkiem...- pojawił się inny chłopak, który miał brązowe i kręcone włosy. Skierował mulata w kierunku grupy.
-Zauważyłam.
-Naprawdę przepraszam za Zayna... To znaczy za kolegę.
-Tak. Dobrze. Wybaczcie mi- powiedziałam, podnosząc książkę oraz koc i przeniosłam się z dala od nieznajomych.
-Czemu nie przyłączysz się do nas? Mogę kupić ci kawę! – krzyczał w moją stroną, ale nie zwracałam na niego uwagi, nawet jeśli byłam zainteresowana jego propozycją.
-Lody?- nadal próbował mnie przekonać. Podbiegł do mnie po chwili.
-Mógłbym ci kupić książkę, widzę, że je lubisz.
-Nie, dziękuję.
-No weź. Czemu nie?
-Dlaczego nie możesz mnie po prostu zostawić w spokoju?- zapytałam, ustawiając swój koc i z powrotem siadając na nim, starając się kontynuować czytanie książki.
-Słuchaj ja nie jestem taki sam, jak tamten koleś.
- To dlaczego się z nim przyjaźnisz?
-To mój przyjaciel, razem śpiewamy w zespole. Co mogę zrobić by cię przekonać?- odpowiedział, siadając obok mnie. Zapadło milczenie.
-Wiem, że nie czytasz- powiedział, zamykając mi książkę. Spojrzałam na niego. Wziął ją i położył na rogu koc.
-Twoje oczy nie były w ruchu- wyjaśnił. Pokręciłam głową. Oparłam ręce za dobą i odchyliłam się do tyłu, patrząc na ocean.
-Co chcesz? A jak masz na imię?

- Chcę cię poznać. Nazywam się Harry- wyciągnął rękę w moją stronę i chociaż zajęło mi to kilka sekund, uścisnęłam ją.

-[Twoje.Imię]- przedstawiłam się.
-Jesteś śliczna- oznajmił, a ja pokręciłam głową i spojrzałam w dół, kładąc ręce na kolana.
-To tak, jak byś mi nie wierzyła- dodał, odgarniając kosmyk moich włosów za ramię, żeby mógł lepiej widzieć moją twarz. Milczeliśmy.
-Nie wierzysz mi prawda?- zapytał nieśmiało.
-Harry, ja naprawdę nie wiem, dlaczego to cię tak obchodzi, ale myślę, że muszę już iść- wyjaśniłam. Podniosłam się, chwyciłam książkę oraz koc i ruszyłam w stronę samochodu.
-Nie jestem kimś, kim myślisz, że jestem- usłyszałam jak mówił, gdy odchodziłam. Zatrzymałam się, chociaż nadal stałam do niego plecami. Zamknęłam oczy.
-Wiem w co wierzysz. Wiem, że uważasz, że wszyscy faceci są tacy sami, oraz że każdy z nich jest okropny. To wiem…
Czułam, że przewieszony przez moje ramię koc się osunął, a po chwili poczułam go z powrotem, co oznaczało, że Harry go przesunął.
-Powiedz mi dlaczego- poprosił. Otworzyłam oczy  i zobaczyłam, że stoi przede mną z lekkim uśmiechem na twarzy.
-Możesz złożyć skargę na facetów do mnie- powiedział, biorąc mnie za rękę i rozkładając koc. Usiedliśmy na nim.
Rozmawialiśmy przez kilka godzin narzekając, naprawdę.
Ja skarżyłam się na chłopaków, a on na dziewczyny, ale żadne z nas nie obraziło się za to co powiedzieliśmy.  Gdy słońce zachodziło, pochylił się i szepnął do mojego ucha „dziękuję”.
Podniosłam książkę i koc po raz trzeci i pożegnałam się z Harrym, umawiając się na kolejne narzekanie...