Harry Styles cz.1

Witajcie ! :D Tu Liamkowa♥ Podjęłam się napisania imagina na podstawie filmu ,,Nad życie " . Nie wiem , czy mi wyszedł. Na pewno będzie kilkuczęściowy. Napisałam go dla kilku moich koleżanek. Będą używane tu ich imiona ale jak wam przeszkadza to sobie pozmieniajcie. :) Imagina dedykuję : HankaRbk1D, Belli ♥,  яσѕє ℓєρяє¢нαυη .♥( główna bohaterka) , 
Patrici Payne i  Natalii Nieznane
 Kocham Was wszystkie :*
Zapraszam do czytania : 


Wdech .. wydech. końcówka meczu.Widziałam kibiców siedzących na trybunach. Wierzyli w nas. Nie  mogłyśmy przegrać. Nie teraz. Nie zawiedziemy ich. Tyle już osiągnęłyśmy. Tak daleko zaszłyśmy.
- Alicja! - usłyszałam wołanie trenera. Spojrzałam w jego stronę i kiwnęłam głową.
,, Dasz radę " mówiłam sobie. Wstałam z ławki i podeszłam do dziewczyn z mojej drużyny. Stanęłam obok Natalii, mojej najlepszej przyjaciółki. Uśmiechnęła się do mnie.
- Damy radę? - spytała.
- Oczywiście, że damy! - krzyknęłam. Zrobiłyśmy zbiorowy uścisk i ustawiłyśmy się na swoich miejscach. W głośnikach rozbrzmiał głos komentatora:
- Wielki finał i wielkie emocje. Tak blisko upragnionego celu. polskie siatkarki mogą po raz drugi w historii sięgnąć po mistrzostwo Europy. Czy im się uda?
 Stanęłam pod siatką. Spojrzałam na Hankę , która serwowała . Zabrzmiał gwizdek. Serw. Odbicie przeciwniczek. Natalia  przejęła piłkę. Wystawienie. ujrzałam ją,  lecącą w moją stronę. Na nic nie czekając przebiłam. Przeciwniczka nie zdążyła odbić.Punkt dla nas. Spojrzałam na wynik:  24 : 21. Jeden punkt i miałyśmy zwycięstwo w kieszeni. Jeden punkt i nasze marzenia wreszcie się spełnią. Niby tak mało, a jednak tak wiele. Serw przeciwnej drużyny
- Hania! - krzyknęłam, lecz za późno. Piłka dotknęła ziemi. Kolejny serw. Jeżeli teraz zdobędziemy punkt, wygramy. Spojrzałam na trenera. Obserwował każdy nasz ruch. Zobaczyłam piłkę w powietrzu. Wiedziałam, ze to mój czas. Z całej siły podskoczyłam i uderzyłam w piłkę . Zobaczyłam dziewczynę biegnącą w jej stronę. Mimo to wiedziałam , ze nie zdąży. tak się stało. Wygrałyśmy.Przed nami mistrzostwa Europy!

Błysk fleszy. Powiew powietrza i mój skąpy strój.
-Troszeczkę bliżej w moją stronę - odwróciłam się w stronę fotografa. Sama nie wiem, czemu zgodziłam się na tą sesję. Nie wierzyłam, że to robię. Może chciałam czegoś nowego w swoim życiu? W końcu nic złego nie robiłam, to tylko sesja zdjęciowa na okładkę magazynu.
- Mamy to - uśmiechnęłam się do Jacka, mojego fotografa.
- Cieszę się - odpowiedziałam - Pójdę się ubrać.
- Okej - udałam się do przebieralni. Założyłam granatowe rurki i gruby, wełniany golf. Był środek zimy. Kiedy wiązałam włosy ujrzałam w lustrze Jacka:
- Właśnie Cię szukałem - uśmiechnęłam się grzecznie.
- A ja właśnie ucieka.
- Mogę do Ciebie zadzwonić?- znowu się uśmiechnęłam. Ten gościu zaczynał mnie już denerwować. Zabrałam swoje rzeczy,  rzuciłam w jego kierunku tylko: Dzięki i wyszłam. Udałam się do szpitala. Musiałam odebrać wyniki. Tak, od siedemnastego roku życia choruję na białaczkę. Mimo to poświęciłam się pasji. Robiłam regularnie badania. Tak było i tym razem. Aby grać w mistrzostwach musiałam mieć wyniki badań. Inaczej trener nie pozwoli mi spełnić moich marzeń. Jak on to zawsze mówi?
A tak: ,,Najpierw wyniki, później gra".
Cholernie mnie to wkurzało, ale rozumiałam,że on to robi z troski o mnie. Traktował mnie jak córkę. Tyle razem przeszliśmy. Przyjęcie mnie do kadry, pierwsze zwycięstwo. Nic więc dziwnego, że martwił się o mnie.Szłam w zamyśleniu korytarzem. Ujrzałam oddziałową panią Patrycję. Uśmiechnęła się do mnie.
- Witaj Alicja.
- Dzień Dobry - obdarowałam ją swoim uśmiechem. Ruszyłam dalej. Mój cel był już blisko. Zapukałam w szybkę pokrytą barwnymi rysunkami. Ola oderwała swój wzrok od serca, które właśnie malowała i spojrzała na mnie z radosnym uśmiechem. Była cudownym dzieckiem  Choć miała niecałe jedenaście lat, błyskała inteligencją. Niestety była poważnie chora. Miała raka.. Ta paskudna choroba pozbawiła ją pięknych włosów. Na głowie miała chusteczkę w serduszka. Była radosnym dzieckiem. Wierzyła, że wyzdrowieje. Podobnie jak ja i jej rodzice.
- Alicja ! Jak fajnie, ze przyszłaś ! - krzyknęła radosnym głosem.
- Cześć Ola! Mam coś dla Ciebie - powiedziałam z uśmiechem.
- Co takiego? - spytała z zaciekawieniem. Zza pleców wyciągnęłam piłkę do siatkówki z autografami dziewczyn. Mała nas uwielbiała. Wiedziałam, że sprawię jej tym podarkiem radość i tak było.
- O rany, dziękuję! Jesteś taka kochana - Ola przytuliła mnie i pobiegła do rodziców. Była taka szczęśliwa. Na jej widok rosło mi serce. Biedna dziewczynka, tyle już przecierpiała. Mam nadzieję, że los się nad nią zlituje. Rodzice Oli popatrzyli na mnie z uśmiechem. Pomachałam im i poszłam po wyniki. Chciałam już być na treningu. Musiałam ćwiczyć.
- Pani doktor, mogę wyniki? Tylko szybko bo mam dzisiaj trening - uśmiechnęłam się.
- Tak, jak zwykle szybko - zaśmiała się lekarka - O, ale dzisiaj będzie musiała pani poczekać. Doktor chce z panią rozmawiać.
Podała mi kartkę i udała się pewnie po lekarza. Nie mogłam czekać. Nie patrząc na nic ulotniłam się ze szpitala. Trener mnie zabije. Miałam mu dzisiaj dostarczyć te wyniki. Cóż... Pech to pech. Treningu nie zaprzepaszczę.



Po skończonym treningu udałyśmy się wszystkie do przebieralni. Niektóre brały prysznic, inne przebierały się. Nie krępowałyśmy się w swoim towarzystwie. Nagle do przebieralni wszedł trener. Popatrzyłyśmy na niego.
- Dziewczyny zdajecie sobie sprawę, że jak zagracie jak dzisiaj to... - mówił jak na pogrzebie. Co mu się jeszcze nie podobało w naszej grze?
-Mamy złoto w kieszeni - dokończył a ja odetchnęłam z ulgą . Dziewczyny zaczęły piszczeć i wykrzykiwać moje imię. Ja sama wykonałam jakiś dziki taniec radości. Natalia uśmiechnęła się do mnie.
- A do tego macie trzy dni wolnego. Zasłużyłyście sobie! - jeszcze większy pisk. Wow! Nasz tatusiek dał nam wolne. No nieźle, nieźle. Trener już miał wychodzić, gdy odwrócił się i popatrzył na mnie. No teraz mi się oberwie. Podszedł i usiadł na przeciwko mnie.
- Masz wyniki? -  spojrzałam się na niego. Trzeba go jakoś udobruchać.
- Niee. Nie zdążyłam ich zdobyć. Nie miałam czasu - skłamałam. Natalia popatrzyła się na mnie z troską.
- W poniedziałek chcę je widzieć na swoim biurku - powiedział a ja skinęłam głową. Natalia uśmiechnęła się do mnie. Tej to uśmiech mógł nie schodzić z twarzy normalnie.
- No mamy teraz wolne! Będziemy odpoczywać  leżeć i nic nie robić - powiedziała kładąc się na ławce. Wykorzystałam okazję i zaczęłam ściągać jej skarpetki. Natalia piszczała jak małe dziecko. W końcu tak się wierciła, że spadła z ławki. Podniosła się i zaczęła mnie gonić. Po wariackiej gonitwie zabrałyśmy swoje rzeczy i ruszyłyśmy do domu.
- Mam pomysł - rzekła Natalia.
- Co ty tam znowu wymyśliłaś wariatko? - spytałam z zaciekawieniem.
- Haha bardzo śmieszne. Wariatką to możesz nazywać siebie. Pomyślałam sobie, ze skoro mamy aż trzy dni wolnego to może wyjechałybyśmy w góry - zaproponowała.
- W sumie to świetny pomysł - poparłam ją - To kiedy wyjeżdżamy?
- Hmm dzisiaj mamy środę no to jedziemy jutro. Jeszcze dzisiaj zaklepię domki - powiedziała dumna ze swojego pomysłu.
- Okej to ja lecę się pakować - powiedziałam i udałam się w stronę swojego samochodu.
- To do jutra. Przyjadę po ciebie - cmoknęła mnie w policzek.
- Paa - uśmiechnęłam się i wsiadłam do mojego dzidziusia. Traktowałam ten samochód jak dziecko. Gdy byłam już w swoim domu postanowiłam coś zjeść. Postawiłam na płatki z mlekiem. Taa wiem, oryginalne . Podczas konsumowania posiłku dostałam sms od Natalii:

Hahah domek zarezerwowany! Jutro jedziemy na wieeeeelki odpoczynek! Będę u ciebie o 9.00
Trzymaj się, całuski. ;*

Ach ta Nati. Zaraz o 9.00 ?! Popatrzyłam na zegarek: 17.45 a ja jeszcze nie spakowana! Zostawiłam miskę na stole i udałam się do szafy. Gdy już się spakowałam poszłam się umyć. Do łóżka położyłam się po północy. Byłam padnięta. Ustawiłam sobie jeszcze budzik i poszłam spać. Nie mogłam doczekać się jutra.

,,Przez lata poznajesz tysiące osób, aż pewnego dnia spotykasz kogoś, kto zmienia Twoje życie. Na zawsze ..''