Harry Styles magin

Witajcie ! Po długiej nieobecności Liamkowa wraca ! :D Dodaję dzisiaj imagina z Harrym. Zależało mi abym    dodała imagina właśnie dzisiaj , ponieważ .. Dzisiaj mijają 3 miesiące odkąd jestem na blogu ! :D Dziękuję mojej kochanej Belli za życzenia :* Słońce ty moje ♥ Imagina dedykuję  Mrs. Styles   z bloga http://myotherstoryabout1d.blogspot.com/ i Ruth McCalahan  ♥ 
Zapraszam do czytania :)

Liamkowa♥

Kiedy dowiedziałam się , ze mam
 uszkodzony kręgosłup i że najprawdopodobniej będę jeździć
na wózku cały mój świat zawalił się. 
Wszystkie marzenia , jakie chciałam zrealizować legły w gruzach.
Zycie straciło wartość.
Cała radość uleciała ze mnie jak 
powietrze z przebitego balona. 
Nie chciałam żyć. 
Wolałam umrzeć niż być kaleką. 

Widziałam wymuszone współczucie na twarzy doktora
 Akurat .. jak on to powiedział ? Bardzo mi przykro ? Współczuję ?  

Da pani radę ? Gówno prawda. Co on o tym może wiedzieć ? 

Przecież on chodzi, ma zdrowe nogi. A ja ? ja będę musiała teraz każdego   

prosić o głupie przetransportowanie po schodach ... 

Zostałam sama w Londynie , w dodatku na wózku. 

Nie, skarciłam siebie, mam przecież piątkę wspaniałych przyjaciół , tylko oni mi zostali. 

Moja kochana mama dawno zmarła , kiedy miałam z 13 lat. 
Po jej śmierci przeprowadziłam się do Londynu , 

gdzie mieszkał mój tata. Rodzice byli rozwiedzeni , jednak nie kłócili się i miałam z nimi 
wspaniałe relacje. 

To własnie tu, w Anglii poznałam Liama , Harrego , Zayna , Louisa no i Nialla, 
wspaniałych chłopaków , 

którzy tworzą zespół One Direction. 

Byłam szczęśliwa, lecz los inaczej rozplanował moje życie i jak zwykle musiał mnie dobić. 

Myślicie , ze przesadzam i wyolbrzymiam ? Tak ? 

To wyobraźcie sobie , ze pewnego wieczoru jechałam samochodem z tatą i jakimś jego kolegą. 

Siedziałam z tyłu. Wpatrywałam się w krajobraz za oknem. drzewa , ciemniejące niebo.

 Nagle samochodem zatrzęsło. Spojrzałam na ojca. Nie dawał rady. Wiedziałam , ze to koniec. 
Apokalipsa... 

W końcu wycieńczona zamknęłam oczy. Gdy je otworzyłam , leżałam w jakimś pomieszczeniu. 

Dotarło do mnie , że to szpital. Nie czułam dolnej części ciała. Zmartwiło mnie to trochę.

Zaczęłam się zastanawiać co z tatą , z jego kolegą.Dlaczego do cholery nic nie czułam ?! 

Nagle do sali wszedł mężczyzna w fartuchu , jak łatwo się domyślić był to lekarz :

- Dzień Dobry pani [T.I] jak się pani czuje ?

-  Może mi pan wytłumaczyć dlaczego nic nie czuję ?

- Jak to ?

- Normalnie , nie czuję swoich nóg - zaczęłam płakać. Lekarz wyjął z kieszeni jakiś młoteczek i
 zaczął pukać w moje nogi. Nic nie czułam

- Musimy zrobić badania. na razie nie umiem nic powiedzieć

- Panie doktorze ..?

- Tak .. ?

- Co z moim tatą ?

- Przykro mi , tylko pani przeżyła - Te słowa sprawiły , ze zamarłam. Jak to tylko ja ? 

Czy to znaczy , ze mój tata ... nie to niemożliwe ! Tylko on mi został ! Boże dlaczego ?!.

Gdy zamykałam oczy słyszałam ten huk ...

-[T.I] masz gości - moje rozmyślania przerwała pielęgniarka

- niech wejdą - wiedziałam , ze to chłopcy bo niby kto inny ?

- Siemka ! - przywitał się Niall

- Jak się czujesz ? - chciał wiedzieć Liam

- Fatalnie.. Ja właśnie się dowiedziałam , ze resztę życia spędzę na wózku - Rozpłakałam się. 

Lekarz przekazał mi tą informację dzisiaj rano. 
Chłopcy zamarli. jedyny Harry podszedł i mnie przytulił:

- Kochanie , wszystko będzie dobrze , słyszysz ? Zaopiekujemy się Tobą.. 

Przejdziemy przez to razem - wyszeptał

********tydzień później *****

Nareszcie opuściłam znienawidzony prze ze mnie szpital. Liam pchał wózek.

Chłopcy szli po moich obydwu stronach . Nagle poczułam dłoń Harrego na swojej.Ścisnął ją. 

Popatrzyłam na niego, uśmiechał się, Odwzajemniłam uśmiech. Dni mijały. 
Chłopcy wprowadzili się do mnie. 

Robili zakupy , troszczyli się o mnie jak o małe dziecko. 

Nie powiem było mi niezręcznie , że zabieram im ich cenny czas , ale oni uparli się , 
ze będą mi pomagać. 

Pewnego dnia Liam , Louis i Zayn wyszli spotkać się ze swoimi dziewczynami. 
Niall obwieścił , że idzie do sklepu

 , bo wszystko zjadł. Zostałam sama z Harrym

- Zaraz wrócę , ok ? - powiedział

- Dobrze - wyszedł. 

Moją uwagę przykuła książka na półce. podjechałam wózkiem , chcąc ja wziąć. 

Niestety książka była zbyt wysoko i zamiast jednej , zwaliłam wszystkie. 

Z moich oczu popłynęły łzy. Przez to kalectwo jestem beznadziejna , bezużyteczna. 

Harry przestraszył się całą sytuacją , bo przybiegł do pokoju cały zdyszany

- Co się stało ?! - spytał wystraszony

- Przepraszam. Nie mogę wziąć nawet głupiej książki - zaszlochałam. Harry przytulił mnie 

- Nie mogłaś powiedzieć ? Ściągnąłbym ci nawet dwie

- Ale ja chciałam sama. Harry jak ja będę dalej funkcjonować ? 

Wy nie będziecie się mną wiecznie zajmować , macie swoje życie. Wkrótce zostawicie mnie

- Bzdury - zaprzeczył Harry

- Przecież wy założycie rodziny , a mnie nie zechce żaden chłopak. Po co mu dziewczyna , 

którą będzie musiał wszędzie wozić , nosić i chodzić koło niej . Każdy chłopak chce

dziewczynę o pięknych , długich a przede wszystkim zdrowych nogach.

Nikt nie zechce kaleki - oczy mi się zaszkliły , po moim policzku spłynęła pojedyncza łza

- A co jeśli ja chcę cię nosić , wozić i być z tobą ? 
Przecież w człowieku nie liczy się ciało , ale serce i dusza 

-otarł łzy z mojej twarzy 

- Posłuchaj [T.I] ja się w tobie zakochałem . Kocham Cię za to kim jesteś i wcale nie przeszkadza mi to , 

ze jeździsz na wózku - powiedział Harry i przybliżył swoje usta do moich. 
Oddałam pocałunek.Było to cudowne 

uczucie. Harry całował moje wargi delikatnie , jakby były z porcelany , kruche niczym szkło.

 Tego było mi trzeba. Akurat wszedł Niall:

- Aua ! moje oczy ! Gdzie jest ta kuchnia ? - Zaśmialiśmy się z Harrym , po czym l
oczek przytulił mnie. 

Czułam , ze znalazłam miłość. Wtedy zrozumiałam coś ważnego. 
Nie można się poddawać , trzeba walczyć do końca,

bo na końcu naszego cierpienia może być wspaniała nagroda ...

,,Wiesz... są takie choroby, na które jest tylko jedno lekarstwo .... miłość. ''