Niall Horan imagin

 Hej.
Imagin pokazujący, jak ważne jest mieć przy sobie ludzi, którzy zawsze ci pomogą i nie odpuszczają.
Ciekawa jestem co wy na coś takiego powiecie ;D
Piszcie szczerze ;>
Pozdrawiam Bella♥

Caroline trzymała się mocno poręczy znajdującej się przy szpitalnym łóżku córki.

Pielęgniarki kręciły się wokół, szepcząc co jakiś czas między sobą.
Żal im było patrzeć na tą dwudziestodwuletnią matkę. Plotki, że nowy mąż Caroliny zmarł w Iraku miesiąc przed narodzinami ich córeczki rozeszły się w tym małym miasteczku w mgnieniu oka. I pomimo, że to było rok temu jeszcze ludzie potrafią składać jej wyrazy współczucia. Teraz ta mała córeczka ledwo trzymał się życia. Kobieta tak młoda nie powinna mieć do czynienia z takimi ogromnymi stratami bliskich w takim krótkim czasie.
Jedna z pielęgniarek dzielnie odważył się odezwać do młodej, smutnej matki.
-Pani Manker, wiem, że to nie będzie miało dużego znaczenia, ale jest mi naprawdę przykro, że musi Pani przez to wszystko przechodzić.
-Dziękuję- Caroline wymamrotał. Głaskała delikatnie różowy policzek dziecka, uważając, aby nie zahaczyć przypadkiem jednego z przewodów wystających z jej małego ciała.
-Chciałbym móc trzymać ją w swoich ramionach.
-Ona jest zbyt krucha na to. Może przyjdzie Pani jutro? Potrzebuje pani snu po tym wszystkim. Jest mało prawdopodobne, że jej stan zmieni się w noc, a jeśli to się stanie, obiecuję, że od razu do Pani zadzwonię.
-Nie mam żadnego sposobu, aby dostać się do domu- Caroline przyznał cicho- Nie mogę wyjechać.
Pielęgniarka zacisnęła usta.
-Cóż, mój syn jest muzykiem i niedaleko szpitala ma studio, w którym nagrywa piosenki. Powinien skończyć pracę za dziesięć minut. Jeśli się Pani zgodzi to zapytam się, czy podwiezie Panią do domu.
-Myślę, że tak- Caroline skinęła głową.
-Pójdę zapytać go teraz- pielęgniarka zniknęła za drzwiami.
Caroline położyła palec na brzuchu Melody. Czując miękki oddech dziewczynki uniosła kąciki ust. To był kolejny dowód na to, że jej mały cud wciąż żyje.
Po kilku minutach cennego czasu, jakie spędziła Caroline z dzieckiem, pielęgniarka wróciła. Razem z nią do sali wszedł młody chłopak z blond  włosami i przenikliwymi, niebieskimi oczami.
 -Pani Manker, to jest mój syn, Niall.
Caroline pocałowała Melody w policzek i podeszła do chłopaka, aby się z nim przywitać.
-Dobry wieczór. Miło mi cię poznać- powiedziała i wyciągnęła przyjaźnie rękę w jego stronę.
-Mi również- odpowiedział i uścisnął jej dłoń.
-Mieszkam  na osiedlu Młodzieżowej. Mam nadzieję, że to nie będzie kłopot, aby mógł Pan mnie podwieźć.
- Niall. Mów mi po imieniu. I nie ma problemu, a powiem, że to nawet mi po drodze- uśmiechnął się.
Pielęgniarka potarła dłonią plecy Caroline.
-Możecie jechać. Będziemy mieć czujne oko na Melody.
Niall i Caroline siedzieli w wygodnym milczeniu, aż jego GPS kierował go do jej kamienicy. Gdy zatrzymali się przed jej mieszkaniem przytuliła chłopaka i serdecznie podziękowała za podwiezienie.

 Tej nocy, Caroline próbował czytać. Zaczęła nową opowieści swojego ulubionego autora, ale w jakiś sposób, że nie mogła się skupić na słowach. Jej serce było złamane. Była sama na świecie i potrzebowała przyjaciela. Czuła, że może Niall też.
Carolina chcąc się dowiedzieć coś o nim i jego artystycznej karierze zaczęła szukać informacji w internecie. W pewnym momencie  zadzwonił dzwonek do drzwi. Caroline była w szoku, gdy zobaczyła Nialla, uroczo stojącego w jej drzwiach.
-Chcesz jechać do szpitala? - zapytał.
Skinęła głową, co wywołało uśmiech na twarzy Nialla.

Stan zdrowia Melody drastycznie pogorszył w ciągu miesiąca. Caroline walczył z trudem z rzeczywistością.  Dużo czasu spędzała z chorą córką, a kiedy był z dala od dziecka, spędzała czas z Niallem.
Często zabierał ją w różne miejsca. Byli razem dosłownie wszędzie, naprawdę.  W kinie, kawiarni, zoo, centrum handlowym. Gdziekolwiek...
Niall był pewnego rodzaju ucieczką dla niej.

Rankiem, 15 marca Caroline dowiedziała się najgorszego... Pielęgniarka przez telefon poinformowała ją, że Melody zmarła rano.
Jej dzwonek zadzwonił o dziewiątej rano. Niall próbował się z nią skontaktować, ale ignorowało go. Nie mogła poradzić sobie z bólem.. Jej umysł nie potrafił przyjąć do wiadomości, że straciła kogoś ważnego, po raz kolejny w swoim życiu. Wiele razy chciała po prostu to zakończyć. Miała broń. Mogła wziąć tabletki, mogła skakać z 10 piętra. Ale to były tylko puste groźby. Caroline był zbyt uszkodzona, aby nawet jeść prawidłowo, nie mówiąc już o tym, aby wziąć się za swoje życie.

Przez kolejne dwa tygodnie  jej dzwonek do drzwi dzwonił kilka razy dziennie. Niall nie mógł odpuścić.  Wreszcie pewnego ranka, Caroline otworzyła drzwi.
-Daj mi jeden dzień z tobą- poprosił  Niall, a jego oczy świeciły błagalnie. Caroline z trudem się zgodził. Niall zawiózł ją do jednego z wielu miejsc, gdzie planowała wziąć córkę, kiedy dorośnie. Miejscowy park rozrywki był widoczny z plaży i dlatego przyciągał ogromne tłumy turystów.
Caroline przewróciła oczami, gdy Niall wskazał podekscytowany na grę strongman. Podniósł młotek pewnie, mrugnął do Caroline i uderzył wystarczająco silnie, że faktycznie miał doskonały wynik. Jego nagrodą był miś i darmowa kolacja w eleganckiej restauracji w pobliżu.
Para spędziła jeszcze godzinę w parku rozrywki. Niekończące krzyki Caroline na rollercoaster, śmieszne odbicia w gabinecie luster
Po jakimś czasie  zaproponował, aby dotrzeć do restauracji na piechotę zamiast samochodem.
Każdy z nich trzymał rękę  misia, Niall zaproponował oddać go do jednej z wielu małych dzieci w parku. Carolina zauważyła w tłumie małą dziewczynę, która przypominała jej córeczkę. Podeszła do niej i wręczyła jej misia, który był dwa razy większe niż ciało dziewczynki.

Niall przytulił Carolinę i pocałował ją delikatnie w policzek.

 

" I nawet jeśli jutro nie zobaczę Twojej twarzy to nic się nie zmieni... Nikt nie może zająć Twojego miejsca."