Zayn Malik imagine

Cześć tu Liamkowa.

Ta świadomość, że od wakacji dzielą nas niespełna dwa tygodnie sprawia, ze świat jest piękniejszy!♥
Imagin opowiada historię śmieszną, ale realistyczną :D Wydarzyła się naprawdę :P

Dedykacja dla : Patricia Payne  (trzymaj się! :( ) 

Mam pytanie : Czy ktoś z was umie robić szablony na bloga?  Piszcie w komentarzu ;)

Do napisania Liamkowa♥

Zbliżał się Dzień Ojca więc postanowiłem się wybrać do galerii handlowej kupić jakiś fajny prezent mojemu tacie. Zastanawiałem się co takiego mogłoby to być. Nowy kanister czy  krawat?  A może zegarek? Zdecydowałem się na kanister i krawat. Zegarek był już przestarzały.

Ruszając do sklepu z krawatami i koszulami zobaczyłem na ławeczce damską torebkę.

 Leżała samotnie a obok nie było żadnej właścicielki. 

Zmarszczyłem czoło torebkę do ręki. Zastanawiałem się co powinienem teraz zrobić. A co jeśli dziewczyna poszła gdzieś blisko kupić sobie kawę? Ale ty Malik jesteś głupi! Nikt normalny nie zostawia torebki nawet na chwilę w miejscu publicznym. Z wahaniem otworzyłem i obejrzałem zawartość. Znalazłem portfel, jednak nie było w nim dokumentów. Tylko pieniądze i jedno jedyne zdjęcie bodajże do legitymacji. Wziąłem fotografię w dwa palce i uważnie ją przestudiowałem. Przedstawiało dziewczynę śliczną jak księżniczka z bajki. Była idealna. Duże, orzechowe oczy, brązowe włosy, kształtne usta. Nos miała zsypany w piegach, ale było jej z nimi do twarzy.Uśmiechnąłem się i postanowiłem, ze ją odnajdę. Z torebką w dłoni przemierzałem główny korytarz i porównywałem każdą dziewczynę do tej ze zdjęcia. Bez skutku. Wchodziłem do każdego sklepu, każdej kawiarni. Tak jakby się rozpłynęła. Musiałem ją odnaleźć. Mnóstwo ludzi patrzyło na mnie dziwnie, jednak ja dalej robiłem swoje. Spędziłem cały dzień, jednak bez wielkiego powodzenia. Zbliżał się wieczór. Zrezygnowany usiadłem na ławce wsłuchując się w głos kobiety mówiącej przez radiowęzeł o najnowszych promocjach. I właśnie wtedy mnie oświeciło. Nie tracąc czasu r do najbliżej kobiety trzymającej w dłoni mikrofon. Stała przy sklepie z bielizną i akurat skończyła mówić o nowej dostawie biustonoszy koronkowych. W ułamku sekundy znalazłem się obok niej.

- Dzień dobry. Proszę pani chciałbym coś powiedzieć przez radiowęzeł. To naprawdę ważne! Zajmie mi to tylko pięć sekund - patrzyłem kobiecie w oczy.

- No dobrze - odrzekła z wahaniem - ale nie długo.

- Jasne! - obiecałem. Zrobiłem dwa oczyszczające wdechy i nie myśląc o tym, ze słucha mnie cała galeria zacząłem mówić.

- Cześć! Jestem Zayn i poszukuję dziewczyny, która zostawiła na jednej z ławeczek swoją torebkę. Pozwoliłem zajrzeć sobie do środka, gdzie znalazłem portfel w fioletowe ciapki. W środku nie było dokumentów, tylko jedynie do legitymacje. Dziewczyna jest brunetką, ma duże brązowe oczy i piegowaty nos. Jeśli jesteś tu jeszcze, proszę abyś się odezwała. Będę czekać w kawiarni do godziny 19. Mam nadzieję, że jeszcze nie opuściłaś tego miejsca. Czekam.  - wyłączyłem mikrofon i podałem go kobiecie dziękując. Teraz patrzyła na mnie milej i uśmiechała się.

- Dobra robota - pochwaliła mnie, na co kiwnąłem głową. Zdenerwowany ruszyłem w stronę kawiarenki. Zerknąłem na zegarek : 18.45. Piętnaście minut. Nie za mało jej dałem? A co jeśli już jej nie będzie? Co jeśli poszła? Zbyt długo zwlekałem.  Z wahaniem usiadłem przy jednym ze stolików i czekałem. Rozglądałem się poszukując kobiecej sylwetki zmierzającej w moją stronę. Jednak nikogo takiego nie było. Godzina 19 a jej nadal nie ma. Posmutniałem. Mogłem zrobić to wcześniej, może bym jeszcze coś uratował. 19.10 uznałem, ze ona już się nie zjawi. Wziąłem torebkę pod pachę w drugiej niosąc prezent dla taty. Będę musiał zanieść torebkę na policję. Albo rozwiesić ogłoszenia. Cokolwiek.

I właśnie wtedy ją zobaczyłem. Biegła w moją stronę co chwila odgarniając włosy z twarzy. Zatrzymała się na przeciwko mnie zarumieniona próbowała uspokoić oddech. Wsparła się na moim ramieniu.

- Następnym razem daj mi więcej czasu. Nie jest tak łatwo dotrzeć do kawiarenki z drugiej strony centrum - sapnęła. Uśmiechnąłem się do niej.

- Postaram się. Jestem Zayn - wyciągnąłem dłoń. Wyprostowała się i ukazała w całej okazałości. Zobaczyłem tą piękną twarz, którą widziałem na zdjęciu

- [T.I] - uścisnęła moją dłoń.

- To chyba twoje - podałem jej torebkę.

- Dziękuję! Byłam bardzo zdenerwowana, nie wiedziałam gdzie ją zostawiłam. Mam tam wszystko. Pieniądze, cały portfel!

- Przepraszam za naruszenie prywatności ale musiałem do niej zajrzeć, aby wiedzieć kogo szukać - podrapałem się zawstydzony po karku.

- Nic się nie stało. Jestem ci naprawdę wdzięczna! Ktoś inny by ją zawinął i nawet nie patrzył. Jednak są jeszcze uczciwi ludzie na tym świecie. Dziękuję jeszcze raz Zayn - uśmiechnęła się a a zmiękłem.

- Nie uciekniesz zaraz, prawda? - zażartowałem - zbyt długo cię szukałem, abyśmy się teraz tak szybko rozstali - dziewczyna zawstydziła się.

- Jeśli tylko chcesz. - znowu się uśmiechnęła.

- Ja nalegam - sprostowałem.

- W takim razie nie pozostaje mi nic innego jak się zgodzić - powiedziała z uśmiechem.

- A więc chodźmy rozpocząć naszą znajomość. - złapałem ją za rękę i ruszyliśmy w nieznanym nam kierunku.

,, Rozpoczęło się od przypadku, od pewnego zupełnie przypadkowego przypadku, który w najwyższym stopniu mógł być i mogło go nie być.''